Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Et quidem, inquit, vehementer errat; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duo Reges: constructio interrete.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere.

Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Eademne, quae restincta siti? Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Est, ut dicis, inquit; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Rationis enim perfectio est virtus; Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.